Predlozi za davanje imena ulicama u Petnjici stižu sa svih strana. Na adresu SO Petnjica već su stigli predlozi OO BS Petnjica i OO SPP Petnjica, a danas je svoje predloge uputila i NVO Liberalni poredak.
“Vođeni činjenicom da su Bihorci od davnina poštovali istinske vrijednosti i da se nijesu libili da odaju zahvalnost ličnostima koje to i zaslužuju, naši prijedlozi su proizišli iz nje. Vjerujemo da je ovo prilika da se zahvalimo onima koji su svojom krvlju stvarali i branili našu Crnu Goru. Cijelu Crnu Goru, nezavisnu, sa svim njenim sokacima. Ubijeđeni smo da posebnu zahvalnost treba odati onima na čijim leđima živi današnja Crna Gora, u kojoj ima mjesta za Bošnjake, Srbe, Albance i sve ostale”, stoji u dopisu NVO Liberalni poredak.
U nastavku oni ističu da su Bihorci oduvijek bili dostojanstveni, te da ne sumnjaju da će i ovoga puta odbiti “da ljube krvave čizme onih koji su njima gazili po istinskim junacima Crne Gore, junacima zbog kojih Crnogorce i danas gledaju kao narod koji kukavica nikad bio nije”.
“Stava smo da Bihorci neće dozvoliti da hodaju ulicama koje nose imena onih od čije ruke su poginuli Rifat Burdžović Tršo, Čedomir Ljubo Čupić i ostali.
Uzimajući u obzir želju Bihoraca, istinskih patriota, u nastavku teksta Vam predstavljam prijedloge naše organizacije, a sve sa nadom da će dodjelom tih naziva ulicama u Petnjici, onaj dio Bihoraca koji to nije, dobiti osjećaj da žive u Petnjici koja je dio Crne Gore, a ne Bosne, Srbije ili neke druge susjedne zemlje”, piše u dopisu NVO Liberalni napredak.
PREDLOZI ZA NAZIVE ULICA
- Ulica „21. Maj“;
- Ulica „Josipa Broza Tita“;
- Ulica „Krsta Zrnov Popovića“;
- Ulica „Čedomira Ljuba Čupića“;
- Ulica „Kralja Nikole“;
- Ulica „Rifata Burdžović Trša“;
- Ulica „Ćamila Sijarića“;
- Ulica „Džeka Hodžića“;
OBRAZLOŽENJE:
- Ulica 21. Maj – Crna Gora obilježava 21. maj-Dan nezavisnosti, kada je 2006. na referendumu obnovila državnu samostalnost i tada ponovo postala nezavisna i suverena država.
- Ulica Josipa Broza Tita –Josip Broz je rođen u malom selu Kumrovcu, 7. maja 1892. godine kao sedmo od petnaestero djece roditelja Franje (Franceka) i Marije Broz, rođene Javeršek. Jugoslavenski je revolucionar, vojskovođa i državnik. Smatra se jednom od najvažnijih ličnosti 20. vijeka i uopšte istorije na prostorima bivše Jugoslavije.
Bio je lider Komunističke partije Jugoslavije od 1937. do 1980, vođa Narodnooslobodilačke borbe naroda Jugoslavije od 1941. do 1945, te doživotni predsjednik Socijalističke federativne republike Jugoslavije od 1953. do 1980. godine. Jedan je od osnivača Pokreta nesvrstanih. Nakon služenja vojske u I. svjetskom ratu ostao je u Rusiji i tamo neko vrijeme radio kao mehaničar. Ali sve se više počeo uplitati u politiku i boriti za komunističke i partijske ideje. Vrativši se u Zagreb 1920. postao je član Saveza komunista Jugoslavije. U mjestu kod Bjelovara radio je kao strojar i tamo postao član Okružnog komiteta. 1925. godine počeo je raditi na brodogradilištu u Kraljevici i tamo postao sindikalni povjerenik. Iste godine se, opet nakon otkaza, preselio u Beograd i tamo radio u fabrici vagona, a nakon tamošnjeg otkaza, vratio se 1927. godine u Zagrebu. U Zagrebu je Tito nastavio propagirati komunizam, zbog čega je nekoliko puta završavao u zatvoru. 1928. godine uhapšen je i osuđen na pet godina robije. Tek je 1934. godine pušten, ali uz uslov da ne smije napustiti rodni Kumrovec. Tito je promijenio ime i odselio se u Samobor te nastavio s partijskim poslovima. 1937. godine preuzeo je vodstvo Komunističke partije, nakon likvidacije njenog posljednjeg generalnog sekretara, ali je tek 1939. Tito službeno imenovan njenim sekretarom. Tito je na toj poziciji za vrijeme II. svjetskog rata oformio partizanski odred koji se odupirao fašističkim osvajanjima. Već se za vrijeme rata počeo smatrati velikim antifašističkim vođom, a nakon rata i priznatim državnikom. Tito je bio postavljen na najvažnijim državnim funkcijama, među kojima su bili i predsjednik privremene vlade, vrhovni zapovjednik armije, generalni sekretar Partije. 1939. godine država je imenovana Federativnom Narodnom Republikom Jugoslavijom, a Tito je postao njen vođa. 1953. godine izabran je za Predsjednika Republike, a tu dužnost obnašao je do svoje smrti. 3. Ulica Krsta Zrnov Popovića – Septembra 1881. godine, rođen je u Cucama general crnogorske vojske Krsto Todorov-Zrnov Popović, a ubijen u oružanoj borbi od strane operativne potjerne grupe OZN-e, u noći između 13 i 14. marta 1947. godine u mjestu Bojanje, brdo u Cucima.
Kapetan Krsto Zrnov Popović bio je jedan od vođa Božićne pobune 1919. godine, koju su protiv srbijanske dinastije Karađorđević podigli zelenaši, pristalice svrgnutog kralja Nikole i crnogorske dinastije Petrović Njegoš. Iz internacije se vraća 1918. godine i aktivno radi na poništenju odluka Podgoričke skupštine, zalažući se za ravnopravno ujedinjenje, s tim da o obliku vladavine odluči skupština svih Jugoslovena.
Cio svoj život, kao vojnik, oficir i političar posvetio je domovini Crnoj Gori, njenom barjaku, pravu, časti i slobodi. Živio je i poginuo kao crnogorski suverenista. Svojim ideološkim revolucionarnim protivnicima, koji su ga gonili poslije Drugog svjetskog rata, poručio je: »Svoju sam zaždio svijeću. Predati se ne mogu i neću. Imaju pravo da me ubiju, nemaju pravo da mi sude. Da me živog uhvate to neće dočekati. Svoje stare kosti ostaviću u zemlji za čiju slobodu sam cijeloga života krv svoju prolijevao«. I u junačkoj smrti bio je slobodan čovjek: znao je da bi mu, u slučaju da je uhvaćen živ, bilo suđeno pred prijekim revolucionarnim sudom gdje bi imao ponižavajući tretman. Njegov čvrst karakter nije to dopustao i zato je radje izabrao smrt u oružanoj borbi s goniocima, nego li zatvor i likvidaciju pred streljačkim vodom. Sa pogibijom Krsta Zrnova Popovića okončana je epoha klasične, stare, konzervativne i herojske Crne Gore. Ona je svakako zalazila i bila na izdisaju, a on je ipak bio njen potonji vitez i paradigmatični predstavnik, principijelan, do smrti dosljedan i njoj odan. Krsto Zrnov Popović bio je učesnik balkanskih ratova (1912-1913) i prvog svjetskog rata (1914-1916) do pada Crne Gore pod okupaciju Austro-Ugarske. Istaknuti je junak Mojkovačke bitke 6 i 7. januara 1916. godine. Od 1916. do 1918. godine bio je zatočen u austro-ugarskom logoru Boldogason. Po oslobodjenju iz konfinacije vratio se u Crnu Goru. Bio je žestoki protivnik srpske okupacije i aneksije Kraljevine Crne Gore, sprovedene 1918. godine. Krsto Zrnov Popović bio je vojni vodja Božićnjeg ustanka januara 1919. godine protiv srpske okupacije i nasilne aneksije Crne Gore, lider Petrovdanskog ustanka jula 1919. godine, podignutog opet protiv srpske vojske, žandarmerije i bjelaša, čovjek i oficir koji je bio vrhovni komandant svih crnogorskih komita od 1919. do 1922. godine. Krsto je bio potonji komandant crnogorske vojske u egzilu u Italiji. Pocetkom 1922. godine je emigrirao u Argentinu, u kojoj je boravio do kraja 1929. godine, kada se prebacio u Belgiju, gdje je provodio prognaničke dane sve do 1931. godine. Nakon dobijene amnestije vratio se u Kraljevinu SHS. Po povratku živi u Cucima i povremeno u Nikšiću: pripadao je opozicionoj i antirežimskoj Crnogorskoj stranci (federalistima). Stranka je bila zabranjena i progonjena pod režimom diktature kralja Aleksandra Karadjordjevića. Krsto Popović je bio od početka 1942. do druge polovine 1944. godine, kao predstavnik umjerenog krila crnogorskih indipendista, suverenista, na čelu crnogorske nacionalne zelenaške vojske, odnosno, »Crnogorske nacionalne komande« i komandnat njene »Lovćenske brigade«, boreći se za crnogorsku državnu nezavisnost, odbranu i afirmaciju crnogorske nacionalne posebnosti.
- Ulica Čedomira Ljuba Čupića – Čedomir Ljubo Čupić je bio komesar čete u nikšićkom partizanskom odredu i narodni heroj Jugoslavije. Zarobljen je i javno pogubljen tokom treće neprijateljske ofanzive u Crnoj Gori. Njegovo hrabro držanje i pobjedonosni osmjeh na gubilištu ovjekovječen je fotografijom, koja je postala jedan od simbola crnogorske antifašističke borbe. Zarobljen je u aprilu godine, nakon borbe protivu četnika na Kablenoj Glavici kod Nikšića. U zatvoru, gdje je bio mučen, pokazao je junačko držanje i prkos. Četnički sud mu je javno sudio u okupiranom Nikšiću. Britkom riječju otvoreno je izvrgao ruglu sudije toga suda i četnike, koji su ga, zajedno sa drugim zarobljenim partizanima, osudili na smrt. 9. aprila 1942. godine izveden je na strijelište ispod Petrove Glavice kod Nikšića. I na strijelištu je nastavio bodriti drugove.
Za narodnog heroja proglašen je 10. lipnja 1953. godine.
- Ulica Kralja Nikole–Sedmi je i posljednji državni poglavar iz crnogorske dinastije Petrović-Njegoš. Na prijestolu je bio od 1860. do 1910. godine, kao knez, a od 1910. i kao kralj. Neprikosnoveni Gospodar, takođe i književnik.Pod njegovom je upravom crnogorska država 13. jula 1878. na Berlinskom kongresu dobila međunarodno priznanje i od onih država Evrope koje je dotad nisu priznavale. Nakon viševjekovne izolacije, Crna Gora je oružanim i diplomatskim putem tada silno uvećala svoju teritoriju i izbila na Jadransko more. Takođe, jedan je od vladara koji je dao muslimanima podjednaka prava, kao i svim drugim narodima.
- Ulica Rifata Burdžović Tršo – Rođen je 11. februara 1913. godine u Bijelom Polju. Potiče iz siromašne porodice, a u svojoj drugoj godini ostao je siroče. Osnovnu školu završio je u Bijelom Polju. A od 1925. do 1933. godine pohađao je Veliku medresu „Kralj Aleksandar Prvi“ u Skoplju. Pravni fakultet, u Beogradu, upisuje 1933. godine, i tu se uključuje u revolucionarni studentski pokret. Član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) postaje 1934. godine. Bio je veoma aktivan u studentskim demonstracijama i drugim akcijama. Policija ga prvi put hapsi februara 1935. godine, kada je nekoliko dana proveo u Beogradskom zatvoru „Glavnjači“. Posle odlaska Đoke Kovačevića, sekretara univerzitetske partijske organizacije u Španiju, u jesen 1937. godine postaje sekretar Univerzitetskog komiteta. Na toj dužnosti ostaje do novembra 1939. godine. Pored partijskog rada, jedan je inicijatora i organizatora zavičajnog udruženja studenata iz Sandžaka „Zlatar“, koje je delovalo ilegalno. Godine 1938. bio je član delegacije Narodnih studenata Beogradskog univerziteta na Prvom kongresu Ujedinjene omladine Jugoslavije. Posle majske provale na Tehničkom fakultetu i hapšenja oko stotinjak studenata, on je jedan od glavnih osumnjičenih, ali je novembra 1938. oslobođen, zbog nedostatka dokaza. Decembra 1938. godine odlazi na rad u beogradsku partijsku organizaciju, kao član Mesnog komiteta KPJ za Beograd. Juna 1940. godine je bio učesnik Pokrajinske konferencije KPJ za Srbiju. Posle Aprilskog rata i okupacije Kraljevine Jugoslavije, aprila 1941. godine odlazi u Bijelo Polje, đe formira novi Okružni komitet KPJ za Sandžak. Rukovodi pripremama za oružani ustanak, radi na učvršćivanju partijskih organizacija, organizuje partijske sastanke u Bijelom Polju, Priboju, Pljevljima, Novom Pazaru i Mojkovcu. Za vreme ustanka lično rukovodi opsadom i oslobođenjem Bijelog Polja, jula 1941. godine. Učestvuje i u drugim oružanim akcijama, stvara partizanske odrede i udarne grupe. Poslije dolaska Vrhovnog štaba NOV i POJ i članova CK KPJ u Sandžak, održava neprestane kontakte s njima i učestvuje u radu sednice CK KPJ 7. decembra u selu Drenovi. Kao partijski rukovodilac učetvuje u razradi direktiva i proglasa, bori se za učvršćivanje bratstva među Srbima, Crnogorcima i Muslimanima. Dva puta je odlazio u CK KPJ u Foču, 25. februara i 29. marta 1942. godine, i podnosio izveštaje o radu i stanju u Sandžaku. Posle povlačenja partizanskih snaga iz Sandžaka, krajem maja 1942. godine, po odluci Okružnog komiteta KPJ napušta Sandžak. Početkom juna učestvuje u formiranju Treće proleterske sandžačke udarne brigade i ubrzo postaje zamenik političkog komesara. Zajedno sa brigadom prešao je put do Mrkonjić-Grada. Učestvovao je u svim borbama, organizovao je partijski, političko-vaspitni i propagadni rad u brigadi. Zajedno sa komandantom brigade Vladimirom Kneževićem Volođom i komandantom Četvrtog bataljona Tomašem Žižićem, narodnim herojima, u selu Trnovu, kod Mrkonjić Grada, u noći između 2. i 3. oktobra 1942. godine, na prevaru je napadnut od četnika i zvjerski ubijen. Naredbom Predsedništva Antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Jugoslavije (AVNOJ), 25. septembra 1944. godine, među prvim borcima Narodnooslobodilačke vojske, proglašen je za narodnog heroja. Godine 1957, njegovi posmrtni ostaci su sahranjeni u grobnicu narodnih heroja na Gorici u Titogradu. Studentski dom u Beogradu, na Zvezdari, nosi njegovo ime.
- Ulica Ćamila Sijarića –Ćamil Sijarić rodjen je 18. decembra 1913. godine u selu Šipovice kod Bijeloga Polja. Osnovnu Školu završio je u Godijevu kod Bijelog Polja, a potom, od 1927. do 1935. pohađa Veliku medresu kralja Aleksandra u Skoplju iz koje je zbog političke aktivnosti isključen. Školovanje nastavlja u Vranju i na tamošnjoj gimnaziji maturira 1936. Od 1936. godine studira pravo na Beogradskom univerzitetu i diplomira 1940. godine. Za vrijeme rata službuje kao sudski činovnik u Sarajevu, Mostaru, Bosanskoj Gradiski i Banjaluci. Surađuje sa NOP, a pred kraj rata odlazi na slobodnu teritoriju i postaje dopisnik TANJUG-a. 1945. postavljen je za sekretara Suda narodne časti u Banjaluci, potom je novinar u listu Glas i dramaturg Narodnog pozorišta u Banjaluci. 1947. prelazi u Sarajevo, radi u redakciji Zadrugara. 1951. prelazi u literarnu sekciju Radio Sarajeva i tu ostaje sve do odlaska u penziju, 1983. godine. Pojedina djela Ćamila Sijarića prevedena su na ruski, bugarski, engleski, turski, albanski, poljski, francuski, njemački, estonski i mađarski jezik. Dobitnik vise književnih nagrada i društvenih priznanja, a bio je redovni clan ANUBiH i ANU Crne Gore.
Umro je 6. decembra 1989. godine.
- Ulica Džeka Hodžića – Kažu da onaj koji uspravno stoji, stalno je izložen vjetrovima i burama! Džeko je rođen u gornjebihorskom selu Trpezi, u čuvenoj kući Hodžića. Otac Halem i majka Muhra su te burne 1915 dobili svoje prvo i jedino dijete, ono koje će svojim djelovanjem, moralnošću, ljudskošću, hrabrošću obelježiti čitav jedan period.Osnovnu skolu je završio u Trpezima. 1930 se upisuje u Veliku medresu kralja Aleksandra u Skoplju. I nju uspješno 1938 godine završava, kada upisuje pravni fakultet u Beogradu. Već u medresi se upoznaje sa komunistickim idejama, a u Beogradu već djeluje i često demonstrira protiv tadasnje vlasti i njenog autokratskog ponasanja, učestvuje u sukobima sa žandarmerijom zbog čega je proganjan i nekoliko puta hapšen i zatvaran. Tamo ga zatiče i pocetak Drugog svjetskog rata, i šestoaprilsko bombardovanje Beograda. Tog dana, sa svojim amidzom dr. Mehmedom, kreće put svog rodnog mjesta i po dolasku odmah organizuje pokret otpora, koji je u svom početku bio vrlo simboličan i sastojao se od njih nekolicine. Sabit i Mahmut Adrovic, dr. Mehmed Hodzic i Džeko. Odmah poslije organizovanja napada na barake u Petnjci, Sabit, Mahmut i dr. Mehmed su uhapšeni i protjerani za Albaniju. Džeko je izbjegao hapšenje i kao jedini revolucionar pokusava da organizuje i omasovi taj pokret. Nekoliko godina mu je bilo potrebno za to. I krajem 1943 godine su se stekli uslovi za formiranjem jedne prave vojne formacije i prve u tom kraju. Formiran je muslimanski partizanski Bihorski bataljon i Dzeko postaje politicki komesar tog bataljona. U ratu je Dzeko pokazao junačko drzanje i sve karakteristike čovjeka sa posebnom vrijednošću. 1946 godine je postavljen za prvog vojnog sudiju Beranskog sreza. Sudio je mnoge za ratni zločin, i tu je pokazao svoju hrabrost i pravičnost. Časno i pošteno je obavio i tu dužnost. Te iste godine bude izabran za poslanika prve Ustavotvorne Skupstine FNRJ, kao i za poslanika u Skupštini Crne Gore. I predsjednik je Kontrolne komisije za Crnu Goru.
Dzeko je umro 1985 godine u Rozajama, gdje je i sahranjen.